Een ervaringsverhaal over de angst om zelf hormonen in je lichaam te spuiten en hoe je daaraan voorbij kunt komen.

 

Samen met mijn partner Jeroen hoop ik via een ICSI traject binnenkort een zwangerschap te mogen voldragen. Ik was blij met de mogelijkheid, maar was als de dood voor het zetten van de hormoonspuitjes en de eicelpunctie. Daardoor zag ik enorm op tegen het hele proces. Maar door mijn angst aan te kijken en ermee te werken, heb ik me daar niet al die weken doorheen hoeven duwen en werd het niet zwaar. Ik heb mijn ICSI traject kunnen ervaren als een mooi proces, waarin Jeroen en ik samen heel bewust, elke dag liefdevol een stapje konden zetten richting de zwangerschap. Graag vertel ik je erover, om je te inspireren op jouw pad naar een mooie zwangerschap.

 

Groen licht

We waren al zo’n drie jaar onderweg om zwanger te raken. De eerste stap was een hersteloperatie bij Jeroen, maar die mislukte. Met een ICSI-behandeling hadden we nog kans, maar uit de onderzoeken bleek dat mijn schildklier te snel werkte. Die moest eerst goed worden ingesteld. Dat duurde ongeveer een jaar… We waren zo blij toen we eind 2019 eindelijk groen licht kregen om met ICSI te starten!

“Hoe ging ik het in godsnaam voor elkaar krijgen om een naald in mijn eigen buik te steken?”

Tegelijkertijd zag ik enorm op tegen de hormoonbehandeling. Hoe ging ik het in godsnaam voor elkaar krijgen om een naald in mijn eigen buik te steken, elke dag, drie weken lang? En dan die punctie, zonder verdoving, met een dikke holle naald, hoe kon ik dat ooit doorstaan?

Bang voor de pijn

Natuurlijk ging ik op internet naar ervaringen van andere vrouwen zoeken. Daar ben ik snel mee gestopt, want de meeste verhalen stelden me niet echt gerust. Ik was gewoon bang, voor de pijn. Logisch toch, dat ik tegen het spuiten opzag? Heel onnatuurlijk om een naald in jezelf te steken. Mensen in mijn omgeving die ervan wisten leefden met me mee: “nee, dat zou ik ook niet kunnen hoor!”

“Een naald in je buikplooi zetten is absoluut niet levensbedreigend”

Maar toch… Als therapeut weet ik dat angst alleen een adequate reactie is als je direct fysiek bedreigd wordt. Zoals van schrik aan de kant springen als er plots een auto op je afkomt. Of wegrennen als er een man met een mes op je afkomt. Maar een naald in je buikplooi zetten is absoluut niet levensbedreigend. Het is zelfs niet heel pijnlijk (dat nam ik op dat moment maar aan van de arts). Dus het klopt niet om daar heel angstig voor te zijn. Waarom was ik dan toch bang?

Onbewust

Als je angst voelt in een situatie die niet direct levensbedreigend is, dan betekent dat dat je onbewust bang bent voor iets wat al eerder gebeurd is. Veel eerder, in de tijd dat je zelf nog heel klein was. Toen je volledig afhankelijk was en overgeleverd aan je ouders en verzorgers. En toen je dingen nog niet kon overzien, omdat je er nog niet over na kon denken en geen tijdsbesef had.

 

Onverwerkte ervaringen

Ervaringen die vanuit ons volwassen perspectief een kleinigheidje lijken, kunnen in de beleving van een klein kind heel bedreigend en pijnlijk zijn. Als we die niet kunnen verwerken, blijven die ervaringen onbewust in ons brein opgeslagen. Steeds als we in ons volwassen leven in een situatie terecht komen die lijkt op zo’n pijnlijke, onverwerkte ervaring, reageren we onbewust alsof er in het hier en nu iets is om bang voor te zijn. In mijn geval dus: een spuit in mijn eigen buik moeten zetten. Welke onverwerkte ervaring zat hieronder, waar ging mijn angst écht over?

Niet te dragen

Met behulp van de PRI-methode (PRI: Past Reality Integration) kwam ik erachter dat ik voor mijn gevoel doorboord zou worden met die naald, dat mijn hele lichaam zou worden overspoeld door een afschuwelijke pijn. Het voelde als iets gigantisch dat niet te dragen was.

“Ik voelde meteen dat dit gevoel voortkwam uit de beleving van een baby”

Zo gigantisch dat ik meteen voelde dat dit gevoel niet hoorde bij deze situatie, maar dat het voortkwam uit de beleving van een baby. Dat kleine naaldje zou me natuurlijk niet doorboren, het kwam niet eens door mijn vetlaag heen. En al zou het gevoelsmatig een prikje geven, ik kon me echt niet voorstellen dat mijn lichaam daardoor overspoeld zou worden door pijn. Poeh, dat voelde een stuk lichter!

Grapje

Dus ging ik vol goede moed samen met Jeroen naar de spuitinstructie. Opgewekt herhaalde ik de uitleg van de verpleegkundige. …”En dan pak je een huidplooi van je buik, en dan zet je zo de naald erin,” eindigde ik trots. “Heel goed” zei ze, “doe maar.” Ik keek haar aan. “Grapje zeker?” vroeg ik. “Nee, doe maar echt even. Ik wil graag zien dat je het gedaan hebt, en dat je gevoeld hebt dat het echt geen pijn doet.”

Project afblazen

Het zweet brak me letterlijk uit, ik kreeg hartkloppingen. Paniek welde op. Ik keek naar mijn hand met de naald boven mijn huidplooi. Tranen prikten achter mijn ogen. “Ik kan dit niet.” Maar de verpleegkundige wist zeker van wel. Ze probeerde me gerust te stellen, maar het hielp niks. Mijn hand werd slap, er kwam geen beweging in. “Ik ben bang dat dit ‘m niet gaat worden, misschien moeten we het hele project maar afblazen, ik kan het écht niet!” huilde ik.

“My god, dit gevecht dagelijks aan te moeten gaan, hoe ging ik dat overleven?”

Uiteindelijk heeft Jeroen het spuitje gezet. En nee, het was niet heel pijnlijk. Maar my god, dit gevecht dagelijks aan te moeten gaan de komende drie weken, hoe ging ik dat overleven?

Moed

Die avond, toen ik het eerste echte spuitje ging zetten, besefte ik ineens weer dat ik eigenlijk bang was voor iets van lang geleden. Dat gaf me in elk geval de moed om het spuitje zelf te zetten. Als ik het niet zelf zou doen, zou ik voor mezelf bevestigen dat er wél iets is om bang voor te zijn. Toen ik de naald op mijn huid zette zonder weg te trekken zei Jeroen “goed zo lief, zo ver ben je vanmiddag nog niet gekomen, dit is alweer een stap verder!” Dat was zo enorm steunend dat ik door mijn angst heen het spuitje durfde te zetten. Pffffff, one down…

Klein naaldje, klein prikje

De daarop volgende dagen maakte ik steeds  voordat ik het spuitje zette, even contact met dat overweldigende gevoel van dat kleine baby’tje wat ik eerder had gevoeld. Daarna maakte ik contact met het hier en nu: klein naaldje, klein prikje. Nog niet eens zo erg als bloed prikken.

“Ik begon er naar uit te kijken om elke avond een spuitje te mogen zetten”

In het begin voelde ik nog wat spanning als ik ‘het moest gaan doen.’ Dan kneep ik hard met mijn nagels in mijn huidplooi, zodat dat ik dat beter voelde dan het prikje van de naald. Maar na een paar dagen hoefde ik ook dat niet meer te doen. Ik kon volledig ontspannen een spuitje zetten! Ik begon er zelfs naar uit te kijken om het elke avond te mogen doen, me ervan bewust dat ik daarmee mijn lichaam steeds verder op weg hielp naar het ontvangen van waar we zo naar verlangen: een kindje van ons tweeën. Hoe fijn dat dit nu niet vanuit een kramp, maar vanuit liefde en ontspanning kon gebeuren.

Ontspannen punctie

De eicelpunctie kwam nu ook steeds dichterbij. Dankzij het werken met mijn angst heb ik die ook behoorlijk ontspannen kunnen ondergaan. Zelfs zonder de pijnstilling, omdat ik mijn lichaam daar liever niet mee wilde belasten. Ik heb niet eens hard in Jeroen zijn hand hoeven knijpen! Blij en trots liepen we de deur uit, vol verwachting uitziend naar een geslaagde bevruchting.

 

Heb jij ook angst? Voor naalden, of iets anders? Ik geef regelmatig gratis webinars over angst en hoe je daar met PRI iets aan kunt doen. Kijk op: www.imkevos.nl/je-angst-de-baas/.

Meer weten over PRI? Kijk ook eens op www.prionline.nl.