Een ervaringsverhaal over de angst om zelf hormonen in je lichaam te spuiten en hoe je daaraan voorbij kunt komen.
Samen met mijn partner Jeroen hoop ik via een ICSI traject binnenkort een zwangerschap te mogen voldragen. Ik was blij met de mogelijkheid, maar was als de dood voor het zetten van de hormoonspuitjes en de eicelpunctie. Daardoor zag ik enorm op tegen het hele proces. Maar door mijn angst aan te kijken en ermee te werken, heb ik me daar niet al die weken doorheen hoeven duwen en werd het niet zwaar. Ik heb mijn ICSI traject kunnen ervaren als een mooi proces, waarin Jeroen en ik samen heel bewust, elke dag liefdevol een stapje konden zetten richting de zwangerschap. Graag vertel ik je erover, om je te inspireren op jouw pad naar een mooie zwangerschap.
Groen licht
We waren al zo’n drie jaar onderweg om zwanger te raken. De eerste stap was een hersteloperatie bij Jeroen, maar die mislukte. Met een ICSI-behandeling hadden we nog kans, maar uit de onderzoeken bleek dat mijn schildklier te snel werkte. Die moest eerst goed worden ingesteld. Dat duurde ongeveer een jaar… We waren zo blij toen we eind 2019 eindelijk groen licht kregen om met ICSI te starten!
“Hoe ging ik het in godsnaam voor elkaar krijgen om een naald in mijn eigen buik te steken?”
Tegelijkertijd zag ik enorm op tegen de hormoonbehandeling. Hoe ging ik het in godsnaam voor elkaar krijgen om een naald in mijn eigen buik te steken, elke dag, drie weken lang? En dan die punctie, zonder verdoving, met een dikke holle naald, hoe kon ik dat ooit doorstaan?
Bang voor de pijn
Natuurlijk ging ik op internet naar ervaringen van andere vrouwen zoeken. Daar ben ik snel mee gestopt, want de meeste verhalen stelden me niet echt gerust. Ik was gewoon bang, voor de pijn. Logisch toch, dat ik tegen het spuiten opzag? Heel onnatuurlijk om een naald in jezelf te steken. Mensen in mijn omgeving die ervan wisten leefden met me mee: “nee, dat zou ik ook niet kunnen hoor!”
“Een naald in je buikplooi zetten is absoluut niet levensbedreigend”
Maar toch… Als therapeut weet ik dat angst alleen een adequate reactie is als je direct fysiek bedreigd wordt. Zoals van schrik aan de kant springen als er plots een auto op je afkomt. Of wegrennen als er een man met een mes op je afkomt. Maar een naald in je buikplooi zetten is absoluut niet levensbedreigend. Het is zelfs niet heel pijnlijk (dat nam ik op dat moment maar aan van de arts). Dus het klopt niet om daar heel angstig voor te zijn. Waarom was ik dan toch bang?
Onbewust
Als je angst voelt in een situatie die niet direct levensbedreigend is, dan betekent dat dat je onbewust bang bent voor iets wat al eerder gebeurd is. Veel eerder, in de tijd dat je zelf nog heel klein was. Toen je volledig afhankelijk was en overgeleverd aan je ouders en verzorgers. En toen je dingen nog niet kon overzien, omdat je er nog niet over na kon denken en geen tijdsbesef had.
Onverwerkte ervaringen
Ervaringen die vanuit ons volwassen perspectief een kleinigheidje lijken, kunnen in de beleving van een klein kind heel bedreigend en pijnlijk zijn. Als we die niet kunnen verwerken, blijven die ervaringen onbewust in ons brein opgeslagen. Steeds als we in ons volwassen leven in een situatie terecht komen die lijkt op zo’n pijnlijke, onverwerkte ervaring, reageren we onbewust alsof er in het hier en nu iets is om bang voor te zijn. In mijn geval dus: een spuit in mijn eigen buik moeten zetten. Welke onverwerkte ervaring zat hieronder, waar ging mijn angst écht over?
Niet te dragen
Met behulp van de PRI-methode (PRI: Past Reality Integration) kwam ik erachter dat ik voor mijn gevoel doorboord zou worden met die naald, dat mijn hele lichaam zou worden overspoeld door een afschuwelijke pijn. Het voelde als iets gigantisch dat niet te dragen was.
“Ik voelde meteen dat dit gevoel voortkwam uit de beleving van een baby”
Zo gigantisch dat ik meteen voelde dat dit gevoel niet hoorde bij deze situatie, maar dat het voortkwam uit de beleving van een baby. Dat kleine naaldje zou me natuurlijk niet doorboren, het kwam niet eens door mijn vetlaag heen. En al zou het gevoelsmatig een prikje geven, ik kon me echt niet voorstellen dat mijn lichaam daardoor overspoeld zou worden door pijn. Poeh, dat voelde een stuk lichter!
Grapje
Dus ging ik vol goede moed samen met Jeroen naar de spuitinstructie. Opgewekt herhaalde ik de uitleg van de verpleegkundige. …”En dan pak je een huidplooi van je buik, en dan zet je zo de naald erin,” eindigde ik trots. “Heel goed” zei ze, “doe maar.” Ik keek haar aan. “Grapje zeker?” vroeg ik. “Nee, doe maar echt even. Ik wil graag zien dat je het gedaan hebt, en dat je gevoeld hebt dat het echt geen pijn doet.”
Project afblazen
Het zweet brak me letterlijk uit, ik kreeg hartkloppingen. Paniek welde op. Ik keek naar mijn hand met de naald boven mijn huidplooi. Tranen prikten achter mijn ogen. “Ik kan dit niet.” Maar de verpleegkundige wist zeker van wel. Ze probeerde me gerust te stellen, maar het hielp niks. Mijn hand werd slap, er kwam geen beweging in. “Ik ben bang dat dit ‘m niet gaat worden, misschien moeten we het hele project maar afblazen, ik kan het écht niet!” huilde ik.
“My god, dit gevecht dagelijks aan te moeten gaan, hoe ging ik dat overleven?”
Uiteindelijk heeft Jeroen het spuitje gezet. En nee, het was niet heel pijnlijk. Maar my god, dit gevecht dagelijks aan te moeten gaan de komende drie weken, hoe ging ik dat overleven?
Moed
Die avond, toen ik het eerste echte spuitje ging zetten, besefte ik ineens weer dat ik eigenlijk bang was voor iets van lang geleden. Dat gaf me in elk geval de moed om het spuitje zelf te zetten. Als ik het niet zelf zou doen, zou ik voor mezelf bevestigen dat er wél iets is om bang voor te zijn. Toen ik de naald op mijn huid zette zonder weg te trekken zei Jeroen “goed zo lief, zo ver ben je vanmiddag nog niet gekomen, dit is alweer een stap verder!” Dat was zo enorm steunend dat ik door mijn angst heen het spuitje durfde te zetten. Pffffff, one down…
Klein naaldje, klein prikje
De daarop volgende dagen maakte ik steeds voordat ik het spuitje zette, even contact met dat overweldigende gevoel van dat kleine baby’tje wat ik eerder had gevoeld. Daarna maakte ik contact met het hier en nu: klein naaldje, klein prikje. Nog niet eens zo erg als bloed prikken.
“Ik begon er naar uit te kijken om elke avond een spuitje te mogen zetten”
In het begin voelde ik nog wat spanning als ik ‘het moest gaan doen.’ Dan kneep ik hard met mijn nagels in mijn huidplooi, zodat dat ik dat beter voelde dan het prikje van de naald. Maar na een paar dagen hoefde ik ook dat niet meer te doen. Ik kon volledig ontspannen een spuitje zetten! Ik begon er zelfs naar uit te kijken om het elke avond te mogen doen, me ervan bewust dat ik daarmee mijn lichaam steeds verder op weg hielp naar het ontvangen van waar we zo naar verlangen: een kindje van ons tweeën. Hoe fijn dat dit nu niet vanuit een kramp, maar vanuit liefde en ontspanning kon gebeuren.
Ontspannen punctie
De eicelpunctie kwam nu ook steeds dichterbij. Dankzij het werken met mijn angst heb ik die ook behoorlijk ontspannen kunnen ondergaan. Zelfs zonder de pijnstilling, omdat ik mijn lichaam daar liever niet mee wilde belasten. Ik heb niet eens hard in Jeroen zijn hand hoeven knijpen! Blij en trots liepen we de deur uit, vol verwachting uitziend naar een geslaagde bevruchting.
Heb jij ook angst? Voor naalden, of iets anders? Ik geef regelmatig gratis webinars over angst en hoe je daar met PRI iets aan kunt doen. Kijk op: www.imkevos.nl/je-angst-de-baas/.
Meer weten over PRI? Kijk ook eens op www.prionline.nl.
Heel veel succes samen in dit traject, ik duim voor jullie mee op een goede afloop! En bijzonder dat je het zo deelt. Goed dat er wat meer openheid over komt.
Dank je wel Trineke! Ik hoop dat het andere vrouwen die dit pad belopen een hart onder de riem steekt en dat ze weten dat ze er niet alleen mee zijn.
Ik zit met het zelfde verhaal angst voor prikken laat staan het zelf moeten doen omg je krijg veel medicatie plus prikken ik moet me angst voor naalden toch proberen te overwinnen zit er Nu al tegenop we hebben januari onze intake
Hey Najiha, wat spannend, de intake deze maand!! En heel vervelend die angst, het klinkt alsof je de medicatie zelf ook spannend vindt. Ik moet zeggen dat ik daar zelf weinig last van had, ik merkte niet veel van de hormonen. Ik reageerde er zowel emotioneel als lichamelijk niet heel heftig op. Dat is denk ik voor iedereen anders, maar het kan dus meevallen!
Als je omhoog zit met je prikangst neem gerust vrijblijvend contact op, ik kijk met alle liefde of ik daarin wat voor je kan betekenen. Zoveel fijner als je dit proces kan ingaan vanuit het gevoel dat je nu misschien wel zwanger gaat worden en hoe geweldig dat zou zijn, dan met angst en spanning voor alles eromheen <3.
Hoi Imke,
Wat een mooi blog, dank je wel daarvoor. Ik sta nu voor dezelfde keuze en heb vooral angst voor de injecties, maar misschien omdat ik helemaal niet weet wat me te wachten staat. Mijn man heeft gister voor de tweede keer een operatie gehad en herstellen was helaas niet meer mogelijk, gelukkig vonden ze wel nog 15 miljoen goede cellen.
Ik worstel ook erg met de gedachte van onze leeftijd dat we te oud zijn (ik ben u 38 mijn partner 47) en de angst voor een kindje met aangeboren afwijkingen. Hoe ervaar jij dit?
Hoe verloopt jullie traject nu, is het al gelukt? 😀
Liefs!
Hallo Shirley, dank voor je reactie. Voor jou en jullie ook een spannend proces dus. Fijn dat er nog zoveel goede zaadcellen zijn gevonden (15 miljoen klinkt heel geruststellend ;-))! Misschien helpt het voor je angst om te kijken wáár je echt bang voor bent. Als je niet weet wat je te wachten staat en er is angst, heb je onbewust waarschijnlijk een schrikbeeld. Bij mij was het heel duidelijk de angst voor het prikken, maar het kan ook zijn angst voor het effect van de hormonen, of dat je de controle verliest, of voor pijn; dat is voor ieder anders. Het belangrijkste is te beseffen dat je dus eigenlijk bang bent voor iets wat al heel lang geleden is gebeurd.
En wat de leeftijd betreft; Ikzelf ben 40 en mijn partner 59! Toch ben ik niet bang voor aangeboren afwijkingen. Qua leeftijd is vooral de vrouw een risico en dan gaat het voornamelijk om de kwaliteit van onze eicellen en hoe gezond ons lichaam is. Wat dat betreft heb ik alle vertrouwen in mijn lichaam en eicellen. En bovendien: als het kindje toch afwijkingen zou hebben, geloof ik ook dat dat met een reden is, dat het op ons pad komt om ons te helpen groeien als mens. Maar als je er in je hoofd niet uitkomt en steeds dezelfde angst de kop op steekt, dan zit daar waarschijnlijk ook iets onder bij jezelf. Dus ook hier kun je onderzoeken? Wat zou dat voor jou gevoelsmatig betekenen, als je een kindje met aangeboren afwijkingen zou krijgen?
Voor ons in januari weer een nieuwe kans <3
Lieve groeten,
Imke
Dag Imke, dankjewel voor je blog. Door het googlen naar de angst die ik zelf momenteel ervaar kwam ik hier terecht. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe ik het gedaan zal krijgen en óf ik het zelf zal kunnen doen. Maar ik wil je toch bedanken om me tranen in de ogen te geven en me het gevoel te geven dat het oké is om schrik te hebben. Maar vooral door de: “Ik heb mijn ICSI traject kunnen ervaren als een mooi proces, waarin Jeroen en ik samen heel bewust, elke dag liefdevol een stapje konden zetten richting de zwangerschap.” die me zo’n andere kijk op het gegeven geeft nu.
Dag Imke, dankjewel voor je blog. Door het googlen naar de angst die ik zelf momenteel ervaar kwam ik hier terecht. Ik weet nog steeds niet helemaal hoe ik het gedaan zal krijgen en óf ik het zelf zal kunnen doen. Maar ik wil je toch bedanken om me tranen in de ogen te geven en me het gevoel te geven dat het oké is om schrik te hebben. Maar vooral door de: “Ik heb mijn ICSI traject kunnen ervaren als een mooi proces, waarin Jeroen en ik samen heel bewust, elke dag liefdevol een stapje konden zetten richting de zwangerschap.” die me zo’n andere kijk op het gegeven geeft nu.
Hallo Liesbeth, dank voor je reactie. Wat fijn dat het lezen van mijn blog je wat steun heeft kunnen geven en die andere kijk. Dat is een van de redenen waarom ik erover ben gaan schrijven, omdat je zoveel negatieve verhalen leest op internet, en dat helpt niet echt als je het zelf ook spannend vindt. Want het is toch een heel avontuur waar je aan begint.