Hoe overleef ik een eicelpunctie?

Een ervaringsblog over het ondergaan van een eicelpunctie, en hoe fijn het is als je die zonder hoge spanning en angst kunt ondergaan – en zonder pijnstilling.

 

Samen met mijn partner Jeroen hoop ik via een ICSI traject binnenkort een zwangerschap te mogen voldragen. Ik was blij met de mogelijkheid, maar zag aanvankelijk ook op tegen het hele proces. Ook onderweg kwamen er natuurlijk allerlei uitdagingen voorbij. Door steeds met mijn angsten te werken, heb ik mezelf niet door het proces heen hoeven worstelen; het werd niet zwaar. Ik heb mijn ICSI traject kunnen ervaren als een mooi proces, waarin Jeroen en ik samen heel bewust, elke dag liefdevol een stapje konden zetten richting de zwangerschap. Graag vertel ik je erover, om je te inspireren op jouw pad naar een mooie zwangerschap.

Narcose

Het zetten van de hormoonspuitjes ging me na het werken met mijn angst (lees erover in mijn blog: Als de dood voor die spuit) heel gemakkelijk af. Ik was zelfs elke avond blij dat ik weer mocht, mijn lichaam steeds een stapje dichter brengen bij het ontvangen van ons kindje. Tegelijkertijd betekende dat, dat de eicelpunctie ook elke dag dichterbij kwam. Voordat we begonnen waren aan het traject, riep de eicelpunctie behoorlijk wat spanning bij me op.

“Konden ze me niet gewoon onder narcose brengen?”

Ik had gelezen dat je niet verdoofd wordt, en dat ze met een lange holle naald door je vaginawand heen prikken. Om vervolgens je eiblaasjes aan te prikken en de eitjes op te zuigen. Ik gruwelde bij het idee. Hoe ging ik dat doorstaan? Konden ze me niet gewoon onder narcose brengen?

Geen verdoving

Maar nadat ik mijn angst voor naalden had onderzocht, en gevoeld had waar dat écht over ging, zag ik ook tegen de eicelpunctie minder op. Ik vond het nog wel spannend, maar het leek geen onoverkomelijke, vreselijke gebeurtenis meer. Inmiddels had ik begrepen van de verpleegkundige dat ik ’s morgens vóór de eicelpunctie twee paracetamol diende te nemen. Zij zouden geen verdoving, maar wel pijnstilling toedienen. Daar zou ik groggy van worden.

Ballast voor het lichaam

Ik moest denken aan mijn ervaring met morfine, dat me eens is toegediend na een operatie aan mijn elleboog. Daar was ik echt niet goed van geworden. Wilde ik die extra pijnstilling nu wel? Zou het echt nodig zijn? Het lichaam heeft energie nodig om te herstellen van het aanprikken van de blaasjes. En het voorbereiden van de baarmoeder op de komst van een vruchtje. Ik had het gevoel dat ik mijn lichaam met die toch wel stevige pijnstillers alleen maar méér zou belasten.

“Wat nu als ik ineens in paniek zou raken? Als het toch ineens superpijnlijk zou zijn?”

Echt te doen

Ondanks dat ik niet meer zo vreselijk bang was, vroeg ik me af of ik het wel zou trekken zonder pijnstilling. Wat nu als ik ineens in paniek zou raken? Als het toch ineens superpijnlijk zou zijn? Gelukkig sprak ik een vriendin, die ook een eicelpunctie had ondergaan, ook zonder pijnstilling. ‘Het is heel onprettig ja, maar het is echt te doen. Ik had niet met mijn angst gewerkt, en bij mij werden er twaalf blaasjes aangeprikt. Dus dan kun jij het zeker aan, met minder angst, en twee blaasjes die worden aangeprikt.’

Vertrouwen

Wat was ik blij dat ze dit met me deelde! Nu voelde ik er vertrouwen in dat ik het zo kon doen als ik het graag wilde. Dus kaartte ik het onderwerp aan bij de verpleegkundige. ‘Moet dat per sé, die pijnstilling? Ik heb er niet zulke goeie ervaringen mee. Als het zonder kan, zou ik dat graag willen proberen.’ Ze keek er niet van op. ‘Nee hoor, dat hoeft niet. Ik zal erbij zetten dat je de pijnstillers niet wil.’ Zo gemakkelijk ging dat dus!

“Aan de andere kant: je hoeft maar één goed eitje te hebben…”

Kans berekenen

Tja, en toen was het zover: de dag dat mijn eitjes geoogst gingen worden, brak aan. Er waren twee eitjes gerijpt: eentje links, eentje rechts. Nu is dat niet een grote oogst; men hoopt op zes tot acht eitjes na een hormoonbehandeling. Niet alle eitjes zijn namelijk per definitie goed van kwaliteit, en niet alle eitjes ondergaan een geslaagde bevruchting, en niet alle geslaagde bevruchtingen leveren gezonde vruchtjes op. Hoe meer eitjes, hoe groter de kans van slagen dus, als je van kans berekenen houdt. Maar aan de andere kant: je hoeft maar één goed eitje te hebben…

Dubbel gevoel

Jeroen en ik hadden er alle vertrouwen in. Toen we aankwamen bij het ziekenhuis had ik een dubbel gevoel: aan de ene kant was ik heel blij dat onze eitjes en zaadjes vandaag bij elkaar gebracht gingen worden. Aan de andere kant was er toch wel een beetje spanning. Zou de eicelpunctie niet tóch te pijnlijk zijn zonder pijnstilling? Ik voelde dat mijn angst weer probeerde om me mee te nemen.

Niet over nu

In de wachtkamer deed ik even mijn ogen dicht om contact te maken met waar ik ook alweer écht bang voor was. Het gevoel kwam als vanzelf naar boven: dat ik doorboord zou worden met die naald, dat mijn hele lichaam zou worden overspoeld door een afschuwelijke pijn. Iets gigantisch dat niet te dragen was; hetzelfde gevoel dat verstopt zat onder mijn angst voor de hormoonspuitjes. Telkens als ik dit gevoel toeliet, besefte ik acuut dat dit gevoel niet ging over nu, maar over iets wat ik beleefd heb toen ik zelf nog maar heel klein was.

“Ik voelde mijn lichaam zich wat ontspannen terwijl ik contact maakte met deze realiteit”

Contact met de realiteit

Mijn ogen deed ik weer open en ik keek om me heen. Ik ben niet meer heel klein, maar een volwassen vrouw van bijna veertig, besefte ik. En ik haalde de feiten erbij: De verpleegkundige deed er niet moeilijk over om de pijnstilling te schrappen. Dat betekent dus dat zij ook weet dat het zonder pijnstilling te doen is. En mijn vriendin had dat ook ervaren. De ingreep duurt maar heel kort. Dus al kan ik niet goed inschatten hoe het zo meteen zal zijn, het zal geen niet te dragen pijn zijn die me volledig overspoelt. Hoogstens een onprettige ervaring die ik zal voelen in mijn onderbuik. Ik voelde mijn lichaam zich wat ontspannen terwijl ik contact maakte met deze realiteit.

Meditatie

Na een tijdje werden we binnengeroepen door de verpleegkundige. Naast de fertiliteitsarts was er ook een analist aanwezig. Zij zou tijdens de eicelpunctie direct onder de microscoop kijken of de eitjes ook daadwerkelijk geoogst waren. Vervolgens zou ze de eitjes naar het lab brengen, om de bevruchting te laten plaatsvinden. ‘Hoe laat schat je in dat de bevruchting plaats zal vinden?’ vroeg ik haar. ‘Ergens rond de middag, zo tussen twaalf en twee denk ik’, antwoordde ze. We mochten daar niet fysiek bij aanwezig zijn. Maar als we zouden weten hoe laat de bevruchting plaats zou vinden, konden we er in elk geval met onze aandacht bij zijn door rond die tijd te mediteren. Dus dit was voor ons fijn om te weten.

Stevig uitademen

De verpleegkundige en de arts waren geweldig. Ze legden heel duidelijk uit wat ze gingen doen. ‘Ik ga zo meteen met deze holle naald door je vaginawand prikken’, zei de arts. ‘Daar merk je niet zoveel van. Het aanprikken van de eiblaasjes zal een vervelend gevoel geven. Ik zal steeds tot drie tellen en dan prik ik op de derde tel. Als je dan tel één en twee inademt, en op drie stevig uitademt, dan is het beter te hebben.’ Dat vond ik heel fijn om te horen, nu wist ik wat ik kon verwachten en ik had een extra hulpmiddel om me hier zo goed mogelijk doorheen te helpen. En natuurlijk was daar Jeroen aan mijn zijde, die mijn hand vasthield en net als ik geconcentreerd naar het echoscherm tuurde.

“Terwijl de arts bezig ging met mijn andere eierstok, riep de analist al ‘hebbes!’.”

Vluggertje

Het ging heel snel allemaal. Het uitademen op de derde tel werkte heel goed! Het prikje waarmee de naald de eicel binnenging was een beetje venijnig, maar door mijn ‘pfffft!’ uitademing echt goed te hebben. Ook het laatste stukje leegzuigen  van de eiblaasjes voelde wat zeurderig aan. Een soort geconcentreerde menstruatiepijn, niet prettig, maar zeker geen overspoelende pijn. Op de echo waren de eitjes niet zichtbaar, wel was te zien hoe het vocht uit de eiblaasjes werd gezogen. Nadat de eerste eierstok was aangeprikt, werd de inhoud van de holle naald aan de analist overgedragen, die in een aangrenzend hokje zat. Terwijl de arts bezig ging met mijn andere eierstok, riep de analist al ‘hebbes!’. Nadat ook de tweede eierstok was aangeprikt, mocht ik alweer uit de stoel om me aan te kleden. We waren krap een kwartiertje binnen geweest.

Dankbaar

‘Voorzichtig opstaan…’ begon de verpleegkundige, maar toen bedacht ze dat ik geen pijnstilling had genomen. ‘Oh nee, jij bent natuurlijk helemaal helder van geest! Jij wandelt zo de deur uit! Dapper hoor, zonder pijnstilling. Daar mag je best trots op zijn.’ En dat was ik stiekem ook wel. Als ik zo angstig was gebleven als ik was voordat ik aan dit traject begon, had ik hier vast heel gespannen gezeten en had ik de eicelpunctie never nooit niet zonder pijnstilling durven doen. Ik geloof zelfs dat ik door de angst voor de pijn waarschijnlijk ook meer pijn ervaren zou hebben. Nu voelde ik me krachtig en dankbaar.

“Hè?! Dacht ik. Dat kan niet.”

Geen nieuws goed nieuws

De arts kwam nog even naar ons toe. ‘Als alles goed gaat wordt over drie dagen een vruchtje teruggeplaatst. Als we je niet bellen, betekent dat dat het goed gaat. Dus geen nieuws in de tussentijd, is goed nieuws.’ Spannend! Voor de zekerheid kreeg ik Naproxen mee, een pijnstiller voor als ik thuis nog meer last zou krijgen. Maar ook dat bleek niet nodig. Veel meer dan een wat stevigere, meer geconcentreerde menstruatiepijn, was het niet.

Afwachten

Jeroen en ik mediteerden in de middag. We waren zo benieuwd of de bevruchting zou slagen! Allebei hadden we er een goed gevoel over. Maar aan het einde van de middag werd er gebeld vanuit het ziekenhuis. ‘Hé?!’ dacht ik. Dat kan niet. Geen nieuws is goed nieuws, het kan niet waar zijn dat het niet goed is gegaan! En dat bleek gelukkig ook niet zo te zijn. De arts wilde ons toch even laten weten dat beide eitjes van goede kwaliteit waren, en dat ze allebei bevrucht waren. Wat lief! En wat een goed nieuws! Nu afwachten of er over drie dagen een mooi ontwikkeld vruchtje zou zijn ontstaan. So far, so good…

Heb jij ook angst? Voor naalden, of iets anders? Ik geef regelmatig gratis webinars over angst en hoe je daar met PRI iets aan kunt doen. Kijk op: www.imkevos.nl/je-angst-de-baas/. Je kunt ook direct contact met me opnemen voor een vrijblijvend gesprek.

Meer weten over PRI? Kijk ook eens op www.prionline.nl.