n ervaringsblog over het vertellen dat je zwanger bent
Mijn naam is Imke en samen met mijn partner Jeroen hoop ik via een ICSI traject binnenkort een zwangerschap te mogen voldragen. Je komt van alles tegen tijdens zo’n proces, en vooral jezelf… Natuurlijk waren er moeilijke momenten. Zoals het verlies van onze zwangerschap met 8 weken na de eerste poging. En de tweede poging die geen zwangerschap en geen ‘reserve’ embryo’s opleverde. Maar ondanks dat kan ik mijn ICSI traject tot nu toe ervaren als een mooi proces. Graag vertel ik je erover, om je te inspireren op jouw pad naar een mooie zwangerschap. Deze keer gaat het over vertellen dat je zwanger bent – aan mijn ouders in dit geval…!
Best wat moeite
In mijn vorige blog eindigde ik met het goede nieuws van de positieve uitslag van de zwangerschapstest. Terwijl ik dit schrijf, is het een paar maanden later. De zwangerschap is helaas na acht weken verloren gegaan, en een tweede ICIS-poging is onlangs niet geëindigd in een zwangerschap. Het kost me na deze twee teleurstellingen best wat moeite om weer in gedachten terug te gaan naar die periode, en me weer te verbinden met hoe ik me toen heb gevoeld. De gedachte kwam ook op, wat hebben mensen er nu aan om dit te lezen? Toch wil ik het graag delen. Omdat het mooi was, omdat het mooie dingen heeft gebracht, en omdat die ervaring niet verdwijnt omdat ons kindje uiteindelijk niet gekomen is. Dus vooruit, daar gaan we.
Er waren behoorlijk wat collega’s die dit hele proces van dichtbij hadden meegekregen, en ook een paar vriendinnen die ervan wisten.
Hartverwarmend
We waren zwanger! Natuurlijk waren we dolgelukkig. Aan de ene kant had ik al het sterke vermoeden dat het zo zou zijn, maar toen we het eenmaal bevestigd hadden gekregen voelde het ook alsof het bijna niet waar kon zijn, zomaar bam! Raak! Ik
ont-dekte mijn kinderwens tijdens mijn opleiding tot PRI-therapeut, drie jaar eerder. Er waren dus behoorlijk wat collega’s die dit hele proces van dichtbij hadden meegekregen, en ook een paar vriendinnen die ervan wisten. Hun aanwezigheid in dit proces voelde heel steunend. Er gingen op de dag van de positieve uitslag dus veel appjes uit om hen in te wijden in het goede nieuws. Het was hartverwarmend, al die positieve, liefdevolle en blije reacties die we terugkregen!
Verwachtingen
Zowel mijn ouders als de familie van Jeroen wisten echter nog helemaal niets af van onze kinderwens en de stappen die we daar de afgelopen drie jaar in hadden gezet. Jeroen is een stuk ouder dan ik en heeft al vier volwassen kinderen. Hij vond het spannend om erover te vertellen, omdat hij bang was erop veroordeeld te worden. Mijn ouders wisten niet beter dan dat ik simpelweg geen kinderwens had en verwachtten dus ook niets. Ik had ze eerder niets verteld, omdat ik bang was dat ze zich dan heel druk zouden maken of het wel goed ging en me telkens zouden blijven vragen hoe het er nu voorstond. Waar Jeroen een oordeel verwachtte, verwachtte ik bezorgdheid en spanning. Terecht of niet, van daaruit hadden we naar onze families beide nog niet gesproken over ons proces.
Zoals elk jaar, zouden we Vastelaovend gaan vieren in Venlo. Maar ja…
Voorpret
Maar nu het eenmaal zover was, voelde ik dat ik mijn ouders graag zou verrassen. Bovendien zou het lastig worden om het te verbergen, want daags na de zwangerschapstest zouden we bij hen gaan logeren. Zoals elk jaar, Vastelaovend vieren in Venlo. Maar ja… het zou wel opvallen als we elke avond op tijd thuis waren (ik was namelijk best snel moe) en dat ik geen biertjes zou drinken. Dus besloten we om het ze dan maar meteen te vertellen, al was ik nog maar 4 weken. We kochten twee onvermijdelijke mokken ‘voor de liefste opa’ en ‘voor de liefste oma’ en vulden ze op met suikerhartjes. Ik had al voorpret, want onze poes was ook zwanger en ik wist zeker dat mijn moeder zou denken dat het een grapje was, die mokken. Daarom kochten we ook een boekje, waarin opa en oma allemaal dingen in konden schrijven die ons kindje dan later kon teruglezen.
Het grote nieuws brengen
Zo kwam het dat we op vrijdagavond de sfeer gingen proeven in de stad; maar zoals ik al vreesde hield ik het niet lang vol. Normaal zou ik dan een biertje extra nemen en mijn moeheid negeren, maar dat ging nu natuurlijk niet! En ik vond het ook niet erg. Terwijl we terug liepen, besloten we om dan maar meteen het grote nieuws te gaan brengen. Om tien uur ’s avonds stapten we de huiskamer weer binnen. Ik verklaarde het aan mijn verbaasde ouders door te zeggen dat ik het te koud vond, wat in elk geval ook niet gelogen was.
Verrassing
Ik verdween naar boven om mijn Mary Poppins outfit te verruilen voor een joggingbroek en een trui en dikke sokken, stak het boekje achter mijn rug in mijn broek en nam de ingepakte mokken mee naar beneden. Natuurlijk met een grote grijns op mijn gezicht. Jeroen ook. Mijn moeder zag dat meteen en keek me vragend en lachend aan. ‘We hebben een verrassing voor jullie’, zei ik, en zette voor elk van hen een pakje neer.
“Is dat voor de poesjes?” vroeg ze.
Ontroerd
Mijn moeder zag direct wat er op de mok stond, terwijl mijn vader verlekkerd keek naar de inhoud ervan. “Is dat voor de poesjes?” vroeg ze. Ik zei niks, maar keek haar alleen maar stralend aan. Haar ogen werden groter. “Nee toch? Echt waar? Nee, echt?” Ik knikte. Ze sprong van de bank en omhelsde me met tranen in haar ogen. Mijn vader zat naar de mok te staren, alsof de informatie niet helemaal kon binnenkomen. Ik gaf hem het pakje dat nog achter mijn rug verstopt zat. Toen hij het boekje zag, drong het langzaam tot hem door. Hij was erg ontroerd. We waren alle vier ontroerd.
Fijn om open te zijn
We hadden natuurlijk heel wat uit te leggen, hoe dit nu kwam; wij waren hier al drie jaar mee bezig, voor hen was het een totale verrassing. Het werd een bijzondere avond, waarin we konden vertellen wat er allemaal hiervoor al was gebeurd. Ik voelde hoe fijn het was om gewoon open erover te kunnen vertellen, en hoe fijn mijn ouders het vonden om nu deelgenoot van dit alles te zijn. Ineens besefte ik ook hoe geweldig het voor ze zou zijn om opa en oma te worden. En hoe het voor mijn moeder, al laat ze dat niet merken, misschien zelfs niet aan zichzelf, toch een gemis is om geen kleinkind(eren) te hebben in een omgeving van vriendinnen die dat over het algemeen wel hebben.
Meer verbonden
Vertellen dat je zwanger bent kan dus iets heel moois brengen in de relatie met je ouders. Ik heb zelf nooit zoveel gehad met het fenomeen ‘de vrouwenlijn’. De transgenerationele keten van vrouwen, waarin ik nu met mijn nichtjes de jongste generatie in rij ben, dan mijn moeder, mijn oma, overgrootmoeder… Ik heb nooit een sterk gevoel van verbondenheid ermee gevoeld. Waarschijnlijk heeft dat ook te maken met dat ik lang niet heb kunnen voelen dat ik zelf moeder zou willen worden. Maar na deze avond, in dit proces op weg mijn eigen moederschap, is er iets veranderd in de energie tussen mijn moeder en mij. Ik voel me meer verbonden met haar, het voelt alsof we iets delen. Er is iets open gegaan, en daar ben ik heel dankbaar voor.
Hoe ervaar jij je fertiliteitstraject? Vind je het zwaar, spannend, ervaar je veel stress? Neem gerust eens vrijblijvend contact met me op om te kijken of ik je ergens mee kan helpen.
Recente reacties