Gespannen borsten, moe, licht in m’n hoofd: ben ik zwanger?

Een ervaringsblog over zwangerschapssymptomen en onzekerheid tussen een terugplaatsing en het moment dat je de zwangerschapstest mag doen.

Mijn naam is Imke en samen met mijn partner Jeroen hoop ik via een ICSI traject binnenkort een zwangerschap te mogen voldragen. Je komt van alles tegen tijdens zo’n proces, en vooral jezelf… Door steeds met mijn angsten en onzekerheden te werken, heb ik mezelf niet door het proces heen hoeven worstelen; al was het intens, het werd niet zwaar. Ik heb mijn ICSI traject kunnen ervaren als een mooi proces, waarin Jeroen en ik samen heel bewust, elke dag liefdevol een stapje konden zetten richting een zwangerschap. Graag vertel ik je erover, om je te inspireren op jouw pad naar een mooie zwangerschap. Deze keer vertel ik over mijn neurotische gedrag rondom mijn zwangerschapssymptomen. Of waren het toch bijwerkingen van de hormonen?

Drie spannende dagen

Drie dagen na de eicelpunctie mochten we terug komen in het ziekenhuis om ons vruchtje ‘mee naar huis te nemen.’ Spannende dagen, hoewel de arts al heel lief een paar uur na de punctie belde om ons te laten weten dat de twee geoogste eitjes allebei van goede kwaliteit waren en beide bevrucht waren met een zaadje. Dat was fijn om te weten.

“Welkom thuis, zei de fertiliteitsarts”

Vruchtje

En nu was het dan zover, één vruchtje zou worden teruggeplaatst in mijn baarmoeder. Het was een kleine, vrijwel pijnloze ingreep. Er werd een slangetje in mijn baarmoeder ingebracht, waardoor het vruchtje terug in mijn baarmoeder werd gesluisd. ‘Welkom thuis’, zei de fertiliteitsarts, terwijl ze de handeling verrichtte. Jeroen en ik keken elkaar lachend aan. Mijn rechterhand in zijn hand, mijn linkerhand op mijn onderbuik. ‘Ja, je bent weer thuis. We zullen goed voor je zorgen,’ zei ik.

Bewust

Even later liepen we dolgelukkig weer over de lange gang naar de uitgang van het ziekenhuis. Ik had continu de neiging om mijn hand op mijn buik te leggen. Het voelde heel vreemd, te weten dat er een vruchtje in mijn baarmoeder zat. Als je op een natuurlijke manier zwanger wordt, ben je je niet bewust van deze fase. Dan weet je niet of er een eitje is bevrucht en of dat in de baarmoeder is aangekomen. Maar wij wisten het wel! We hadden nog even de tijd voor we weer aan het werk moesten, en besloten deze mooie mijlpaal te vieren in het winterzonnetje op een terras. Met een lekkere lunch.

Helemaal gelukkig

Twee weken na de terugplaatsing mocht ik ’s ochtends bloed komen prikken in het ziekenhuis om te testen of ik zwanger was; een bloedtest is betrouwbaarder dan een urinetest. Dezelfde middag zouden we dan kunnen bellen voor de uitslag. Maar zover was het nog niet. De eerste dagen na de terugplaatsing was ik helemaal gelukkig met ons vruchtje. En dat we bij de eerste ICSI poging al zover gekomen waren!

“Bij elk symptoom vond ik mezelf weer op internet, googelend op prille zwangerschapssymptomen”

Zwangerschapssymptomen

En toen kwam ik terecht in een fase waar bijna iedere vrouw die probeert zwanger te worden doorheen gaat. Ik voelde dingen! Kleine krampjes in mijn onderbuik. Gespannen borsten. Ik was eerder moe. Ik werd soms licht in mijn hoofd als ik ging staan. Bij elk symptoom vond ik mezelf weer op internet, googelend op prille zwangerschapssymptomen. Om telkens dezelfde conclusie te trekken: alle symptomen zouden kunnen wijzen op een zwangerschap, maar ook  op een aanstaande menstruatie. Of het konden bijwerkingen zijn van de Utrogestan ovules, capsules met het hormoon progesteron die ik sinds de punctie gebruikte om mijn baarmoederslijmvlies in stand te houden.

Neurotisch gedrag

Kortom: mijn brein probeerde steeds maar zekerheid te krijgen op een goede afloop: namelijk op een zwangerschap. Ik moest er zelf een beetje om lachen, hoe ik steeds weer opnieuw aan het googelen sloeg terwijl ik wíst dat ik geen antwoord zou krijgen. Ik vertelde over mijn neurotische gedrag rondom mijn zwangerschapssymptomen aan Jeroen, hij moest er ook om grinniken. Maar we zijn ook allebei therapeut en altijd geïnteresseerd in ons gedrag, waar het uit voortkomt. Omdat we allebei weten dat daaronder een hele wereld schuilgaat. De wereld van ons eigen vroegste verleden, om precies te zijn.

“Tja, wat betekende dat in de diepte voor mij, als ik zwanger zou zijn?”

Emotioneel

‘Weet je waar je eigenlijk op hoopt, als je weer zwangerschapssymptomen gaat zitten googelen?’ vroeg Jeroen me. ‘Op de bevestiging van een zwangerschap natuurlijk’, antwoordde ik. ‘Maar waar staat dat dan voor?’ Tja, wat betekende dat in de diepte voor mij, als ik zwanger zou zijn? Ik deed mijn ogen dicht en stelde het me voor, als er daar een nieuw leventje aan het groeien zou zijn. ‘Samen zijn, in een stromende, liefdevolle verbinding’. Dat kwam in me op. En het raakte me ook; ik werd er meteen emotioneel van.

Levensgrote behoefte

Ik herkende dit gevoel meteen, dit had ik al veel vaker gevoeld. Het was precies het tegenovergestelde van hoe ik me vaak heb gevoeld toen ik zelf nog een klein meisje was: alleen, eenzaam, afgesloten. Voor dat kleine, afhankelijke meisje was het ervaren van samen zijn in een stromende, liefdevolle verbinding van levensbelang. En ik besefte plotseling dat die urgentie die ik nu voelde om bevestigd te krijgen dat ik zwanger was, eigenlijk de urgentie was die dat kleine meisje had gevoeld. De urgentie om haar levensgrote behoefte aan verbinding en samenzijn vervuld te krijgen.

“Het is voor mij natuurlijk niet van levensbelang om zwanger te worden. Ik ben niet afhankelijk van de komst van een baby om me samen met iemand te kunnen voelen.”

Niet afhankelijk

Jeroen zei niks, hij zag wel dat ik even aan het processen was. Toen ik mijn vochtige ogen weer open deed keek ik hem aan en vertelde wat ik zojuist had gevoeld en beseft. Hij keek me begripvol aan. Ik glimlachte. ‘Maar als deze behoefte en die urgentie bij dat kleine meisje van toen horen, wat is er dan in het hier en nu waar?’ vroeg hij me rustig. Daar moest ik even de tijd voor nemen, om dat te onderzoeken. Nou ja, het is voor mij natuurlijk niet van levensbelang om zwanger te worden. Ik ben niet afhankelijk van de komst van een baby om me samen met iemand te kunnen voelen, in liefdevolle verbinding. Ook als ik geen moeder zou worden zou dat gewoon in mijn leven zijn.

Liefde en vertrouwen

‘Maar ik wil natuurlijk wél heel graag zwanger worden’, zei ik en ik keek bedenkelijk. Alsof ik dat dan niet meer zou mogen wensen. Ik was even in verwarring maar toen werd mijn hart warm en werd het me helder. ‘Alleen niet omdat ik het nódig heb!’ zei ik. ‘Waarom dan wel?’ vroeg Jeroen. ‘Omdat het me fantastisch lijkt om een klein kindje te mogen ontvangen en begeleiden naar volwassenheid. Ik zou het een eer vinden als dat ons gegeven is. Ik heb het niet nodig van het kindje, maar ik voel wel de liefde die ik wil geven en hoe welkom het zou zijn.’ Ik voelde me heel vreugdevol en vol vertrouwen in het leven. ‘En natuurlijk weet ik nog steeds niet zeker of het zwangerschapssymptomen zijn of niet, maar dat maakt niet uit. Ik kan alleen maar deze liefde voelen en die kan ik laten stromen. En dan is het aan het universum wat er gaat gebeuren.’

Vreugdevol

Na de avond van dit gesprek had ik minder behoefte aan het zoeken op internet. Af en toe kwam de neiging nog wel op om te gaan googelen, maar als ik even de tijd nam om te voelen waar die urgentie vandaan kwam, kon ik me daarna weer verbinden met dat vreugdevolle gevoel richting de komst van een kindje. Ik voelde me blijer. Ik bedacht dat ik dus wel degelijk ‘in blijde verwachting’ was, al was ik nog niet officieel zwanger.

“Op weg naar het ziekenhuis voelde ik me opperbest. Ik wist het zeker; de uitslag zou positief zijn.”

De zwangerschapstest

Eindelijk was het dan zover: de ochtend van de zwangerschapstest. Op weg naar het ziekenhuis voelde ik me opperbest. Ik wist het zeker; de uitslag zou positief zijn. Het was een vreemde ervaring om, zo goed als ik me voelde, tussen al die mensen in het ziekenhuis rond te lopen waar een sfeer van ziekte en zwaarte en somberheid hing. De laborante zag op welk hormoon mijn bloed getest ging worden. ‘Veel succes’, zei ze, ‘ik hoop op een mooie uitslag voor je.’ Dat vond ik heel lief. ‘Dank je wel, ik heb er vertrouwen in.’ En dat had ik ook echt. Ik genoot van mijn autoritje terug.

Niets te raden

Jeroen en ik hadden ervoor gezorgd dat we ’s middag samen zouden zijn om het verpleegkundig spreekuur van de fertiliteitsafdeling te bellen voor de uitslag. Wat spannend, we stonden in de wacht. Drie wachtenden voor ons, twee wachtenden voor ons… Ik ging toch nog maar even naar de WC. En toen was daar eindelijk de stem van de verpleegkundige. ‘Goede middag, we bellen voor de uitslag van de zwangerschapstest.’ Ze zei dat het natuurlijk een spannend moment was en vroeg hoe ik me voelde. ‘Heel goed,’ zei ik. ‘Ik ben niet ongesteld geworden sinds ik gestopt ben met de Utrogestan en er gebeurt van alles in mijn lichaam, dus ik heb goede hoop.’ Ze lachte. ‘Nou, dan ga ik die hoop nu omzetten in goed nieuws. De HCG waarden laten niets te raden over. Gefeliciteerd!’

We waren dolgelukkig! Ze legde me nog uit wat nu de verdere procedure was en ik moest mijn best doen om mijn aandacht erbij te houden. Wat maakt het uit, wat kan het schelen, dacht ik. We zijn zwanger!!

Wie dit avontuur in mijn leven niet van dichtbij heeft meegemaakt en nu op het punt staat me te feliciteren, vertel ik maar vast hoe het verder is gegaan: we zijn de zwangerschap na 8 weken helaas ook weer verloren. Wat natuurlijk heel verdrietig was; ik zal daar later ook nog over schrijven.

Hoe ervaar jij je fertiliteitstraject? Vind je het zwaar, spannend, ervaar je veel stress? Neem gerust eens vrijblijvend contact met me op om te kijken of ik je ergens mee kan helpen.